"Przez ostatnie cztery lata kierował pan Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku. Choć sukcesów nie brakowało – przypomnę, że z sądowego procesu o zmiany w wystawie głównej wyszedł pan z tarczą - zdecydował się pan kandydować na prezesa IPN.

Są propozycje, których nie można nie przyjąć. Kilka osób widziało we mnie przyszłego prezesa Instytutu Pamięci Narodowej i złożyło mi taką propozycję. Uznałem, że dla historyka jest to najwyższe urzędnicze, podkreślam – urzędnicze, nie naukowe - stanowisko w tym kraju. Zdecydowałem się także dlatego, że w ciągu minionych czterech lat udało mi się stworzyć zespół i dochować - nie chcę powiedzieć wychować - zastępcy, który z całą pewnością dokończy budowę Muzeum Westerplatte i Wojny 1939. Więc z jednej strony propozycja nie do odrzucenia, z drugiej gotowy zespół do tego, aby realizować projekt, który jest bliski mojemu sercu. [...]"