Dominik Czapigo, Historia mówiona - realizacja nagrań, w: Archiwistyka Społeczna, wyd. Ośrodek KARTA, Warszawa 2012, ss. 13
"Szczególnym sposobem badania przeszłości jest historia mówiona (z ang. oral
history). Źródło historyczne (nagranie audio lub wideo) jest tu wywoływane,
a nie zastane, a wiedzę o przeszłości czerpie się od bezpośrednich uczestników
zdarzeń. Jak każdy inny rodzaj źródeł, także nagrania obciążone są pewnymi
wadami, a praca z nimi wymaga podejścia krytycznego.
Historią mówioną nie jest po prostu wszystko to, co ma postać nagrania,
lecz określony sposób narracji o przeszłości, utrwalony w postaci dźwięku
lub dźwięku i obrazu. Kluczowa rola przypada narratorowi, który opowiada
o swoich przeszłych doświadczeniach. Przykładowo: nie jest historią mówioną
audycja radiowa, w której historyk opowiada o zdarzeniach z przeszłości,
które bada, ale w których bezpośrednio nie uczestniczył.
Cechą, która wyróżnia historię mówioną pośród innych zapisów dotyczą-
cych przeszłości (takich jak na przykład dokumenty urzędowe, wspomnienia)
jest to, co literalnie kryje się pod określeniem „mówiona”. Jako taka jest ona
więc opowiedziana i, co nie mniej ważne, w tej postaci utrwalona. Zapisanie
jej na nośniku umożliwia powrót, ponowne odtworzenie, usłyszenie głosu
rozmówcy (w przypadku nagrań audio) oraz głosu i obrazu (w przypadku
nagrań wideo). (...)"
Źródło: http://archiwa.org/as/as_img/uploaded/11.Archiwa_spoleczne_podrecznik_Czapigo.pdf
(dostęp z 22.09.2017)
